آرتروز گردن یکی از علل شایع گردن درد در میان سالمندان و افراد مسن است. همچنین به عنوان اسپوندیلوز گردنی شناخته می‌شود. این بیماری بیش از ۸۵ درصد از افراد بالای ۶۰ سال را تحت تاثیر قرار می‌دهد. معمولاً به دلیل انحطاط (ساییدگی) پیشرونده مفاصل و دیسک‌های ستون فقرات در طول زمان ایجاد می‌شود.
همراه با گردن درد، شایع‌ترین علامت آرتریت در گردن، سفتی در پشت گردن است. با این حال، غیرمعمول نیست که فردی با این بیماری در واقع هیچ علامتی را تجربه نکند. تصور می‌شود که از هر پنج بیمار یک نفر بدون علامت است.
مانند بسیاری از انواع آرتریت، این یک وضعیت ناخوشایند است. با این حال، خبر خوب این است که معمولاً به درمان‌های محافظه‌کارانه مانند گردنبند طبی پاسخ خوبی می‌دهد. فقط بخش کوچکی از بیماران نیاز به مداخله جراحی دارند. رایج‌ترین درمان‌ها استفاده از بریس گردن، دارو درمانی و فیزیوتراپی است. در ادامه این مقاله به طور خلاصه این گزینه‌های درمانی را شرح خواهیم داد و گردن بند طبی مناسب برای آرتروز گردن را به شما معرفی خواهیم کرد.
در این مقاله ابتدا به طور خلاصه به تشریح آناتومی ستون فقرات می‌پردازیم. سپس فرآیندهایی را که باعث ایجاد آرتریت گردن می‌شوند، بررسی می‌کنیم.
سپس علائم این بیماری را با جزئیات بیشتری شرح خواهیم داد. در نهایت، گزینه‌های درمانی را با تمرکز بر درمان‌های محافظه‌کارانه (غیر جراحی) نظیر گردن بند طبی مرور خواهیم کرد. با تن یار همراه باشید.
آناتومی ستون فقرات و علل آرتروز گردن
آناتومی ستون فقرات گردنی
ستون فقرات انسان از ۲۴ استخوان کوچک که به صورت عمودی روی هم قرار گرفته‌اند تشکیل شده است. اینها مهره نامیده می‌شوند و با هم کانالی (یا کانالی) را تشکیل می‌دهند که طناب نخاعی را احاطه کرده و از آن محافظت می‌کند.
مهره‌ها توسط دیسک‌های انعطاف‌پذیری از هم جدا می‌شوند که به جذب ضربه‌های بین مهره‌ها هنگام راه رفتن یا دویدن کمک می‌کنند. در مقاله دیگری بهترین گردنبند طبی برای دیسک گردن را معرفی کردیم که می‌توانید به آن مراجعه کنید.
ستون فقرات گردنی قسمت بالایی است که از ۷ مهره اول تشکیل شده و از پایه جمجمه شروع می‌شود. این ناحیه‌ای است که معمولاً تحت تأثیر آرتریت گردن قرار می‌گیرد.
آرتریت گردن چگونه ایجاد می‌شود؟
آرتریت گردن نتیجه تحلیل رفتن مهره‌ها و دیسک‌های ستون فقرات با افزایش سن است. این تغییرات تقریباً در همه افراد رخ می‌دهد و بخشی طبیعی از روند پیری است. با این حال، تنها برخی از ما درد و ناراحتی اسپوندیلوز گردن را تجربه خواهیم کرد.
دیسک‌های ستون فقرات با افزایش سن دچار برآمدگی می‌شوند. آن‌ها همچنین دهیدراته می‌شوند و دچار خشکی می‌شوند و شکننده‌تر می‌شوند.
با انجام این تغییرات، دیسک‌ها به تدریج در مهار و جذب ضربه‌های وارده به ستون فقرات کمتر می‌شوند. همانطور که این اتفاق می‌افتد، در حین راه رفتن به دلیل ضربه‌هایی که به ستون فقرات گردنی وارد می‌شود، گردن درد را تجربه می‌کنیم.
اتصالات بین استخوان‌های ستون فقرات یا مفاصل فاست نیز با افزایش سن تغییر می‌کند. غضروفی که از تماس مستقیم بین استخوان‌ها جلوگیری می‌کند، تخریب می‌شود و تماس مستقیم بین استخوان‌ها بیشتر می‌شود. این نوع تخریب، شبیه ساییدگی است که باعث آرتروز مفصل ران یا زانو می‌شود.
افزایش تماس بین استخوان‌ها می‌تواند بدن را وادار کند تا رشد جدیدی از استخوان در مفاصل فاست ایجاد کند. به این خارهای استخوانی می‌گویند.
خارهای استخوانی فضایی را برای اعصاب و طناب نخاعی که کانال نخاعی برای قرار گیری نخاع و اعصاب نیاز دارد، کاهش می‌دهد.
با گذشت زمان، این فرآیند می‌تواند منجر به گرفتگی ریشه‌های عصبی و تنگی نخاع شود. بنابراین، وجود خارهای استخوانی احتمال درد ارجاعی بازو را به دلیل فشرده شدن ریشه‌های عصبی افزایش می‌دهد. همچنین می‌تواند دامنه حرکتی ستون فقرات را کاهش دهد. این به نوبه خود به سفتی گردن که مشخصه این نوع آرتریت است کمک می‌کند.
عوامل خطر برای آرتریت گردن
عوامل زیر می‌توانند تمایل به دژنراسیون ستون فقرات و در نتیجه زوال دیسک و مفصل فاست را افزایش دهند:
- سابقه خانوادگی که شامل بروز بالای آرتریت گردن و اسپوندیلوز است.
- اعتقاد بر این است که سیگار کشیدن این روند را تشدید می‌کند.
- انجام کارهای روزانه که نیاز به حرکت زیاد گردن دارند (به ویژه کار بالای سر).
- آسیب قبلی گردن؛ و
- افسردگی یا اضطراب مداوم.
علائم آرتریت گردن
همانطور که در بالا ذکر شد، بسیاری از افراد مبتلا به دژنراسیون ستون فقرات در واقع هیچ علامت ملموسی از این بیماری را تجربه نمی‌کنند. با این حال، هنگامی که علائم ظاهر می‌شوند، معمولاً شامل موارد زیر می‌شوند:
- گردن درد مزمن، گاهی اوقات همراه با حساسیت، به ویژه پس از نگه داشتن سر یا گردن در همان وضعیت برای یک دوره.
- سفتی در گردن؛
- صدای تق تق هنگام تلاش برای حرکت دادن گردن
- ضعف در بازوها یا پاها، این نتیجه باریک شدن کانال نخاعی و فشرده شدن اعصاب نخاعی است.
- مشکل در حفظ تعادل هنگام راه رفتن؛
- اسپاسم عضلانی، معمولاً در ناحیه گردن یا شانه.
- درد ارجاعی یا به اصطلاح «رادیکولار» در بازو و/یا ساعد. این به دلیل تحریک یا فشرده شدن ریشه عصبی ایجاد می‌شود.
تشخیص آرتریت گردن
برای تشخیص این عارضه، پزشک معمولا سابقه پزشکی شما را بررسی کرده و معاینه فیزیکی انجام می‌دهد. همچنین، معمولاً شامل ارزیابی قدرت بازو، گردن و شانه و جریان خون در آن نواحی می‌شود. انعطاف‌پذیری مفاصل نیز ارزیابی خواهد شد. در برخی موارد، پزشکان مطالعات تصویربرداری مانند معاینه اشعه ایکس، سی تی اسکن یا ام آر آی را درخواست می‌کنند.
اشعه ایکس به آشکارسازی ناهنجاری‌ها در ساختار استخوان یا وجود خار استخوان کمک می‌کند. از سوی دیگر اسکن MRI تصاویری از بافت‌های نرم تولید می‌کند. پزشک شما می‌تواند از این اطلاعات برای ارزیابی میزان علائم شما به دلیل آسیب بافت نرم استفاده کند (مانند فتق دیسک یا ریشه‌های عصبی فشرده شده).
درمان و مدیریت آرتروز گردن
مانند بسیاری از شرایط، اولین درمان‌هایی که انجام می‌شود محافظه‌کارانه (غیر جراحی) خواهد بود. آن‌ها معمولاً شامل موارد زیر خواهند بود:
- فیزیوتراپی برای تسکین درد و بهبود انعطاف پذیری انجام می‌شود. فیزیوتراپیست برنامه‌ای از تمرینات را طراحی می‌کند که ممکن است بین ۶ تا ۸ هفته طول بکشد.
- داروهای مسکن بدون نسخه مانند تیلنول (پاراستامول) ممکن است در مراحل اولیه درمان آزمایش شوند.
دسته‌های دیگر از داروها که ممکن است در نظر گرفته شوند عبارتند از:
- شل کننده‌های عضلانی، مانند دیازپام؛
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن (ادویل)
- کورتیکواستروئیدها که به صورت خوراکی مصرف می‌شوند.
- کمپرس سرد و گرم نیز ممکن است برای مدیریت درد امتحان شوند.
- یک نوع ارتز که ممکن است امتحان شود ساپورت است. این به محدود کردن حرکت گردن کمک می‌کند و به عضلات آسیب دیده اجازه بهبود می‌دهد. با این حال باید مراقب بود که از این دستگاه زیاد استفاده نکنید زیرا ممکن است باعث ضعیف شدن عضلات گردن شود. فقط برای استفاده کوتاه مدت و حداکثر یک هفته توصیه می‌شود. تا ۵۰ درصد از بیماران بهبود علائم خود را با یقه تجربه می‌کنند.
- تزریق استروئید ممکن است در تسکین درد گردن یا بازو موثر باشد. با این حال، این ممکن است منجر به عوارض شود، و باید قبل از اقدام به طور کامل با پزشک مشورت شود.
درمان‌های محافظه‌کارانه احتمالاً موفق خواهند بود حتی زمانی که علائم عصبی جزئی یا پایدار وجود داشته باشد.
انواع گردنبند طبی مناسب برای آرتروز گردن
در ادامه، انواع گردنبندهای طبی مناسب برای آرتروز گردن را بررسی می‌کنیم:
گردن بند طبی فیلادلفیا
گردنبند فیلادلفیا یک بریس گردنی است که برای جلوگیری از حرکت سر و گردن، اغلب پس از جراحی‌های ستون فقرات گردنی به دلیل اسپوندیلوز (آتریت) گردنی شدید مانند فیوژن یا دیسککتومی، شکستگی مهره دوم، برای ترومای مشکوک در بیماران بی‌هوش و کشیدگی‌ها استفاده می‌شود.
گردن بند طبی سخت و نیمه سخت
از گردن بند طبی سخت و نیمه سخت برای آرتروز متوسط تا شدید استفاده می‌شود. ارتفاع این گردنبندها را می‌توان در طرح‌های خاصی تنظیم کرد تا برای بیماران مناسب‌تر باشد. به طور کلی، پوشیدن آن‌ها آسان است و از گردنبند طبی نرم برای استفاده طولانی مدت بادوام‌تر است.
گردنبندهای طبی سخت و نیمه سخت پشتیبانی از سر در هنگام گردن درد حاد، تسکین اسپاسم عضلانی جزئی مرتبط با اسپوندیلوز یا آرتروز گردن، راحتی و ثبات موقت را فراهم می‌کنند. همچنین، در محدودیت حرکتی بهتر از گردنبند طبی نرم عمل می‌کنند.
مدت زمان استفاده از گردنبند طبی
هر یک ساعت یک بار با یک دوره استراحت ۳۰ دقیقه‌ای برای چند روز تا زمانی که بتوانید درد را بدون حمایت خارجی تحمل کنید، از بریس گردن استفاده کنید. مگر اینکه مشخص شده باشد که باید به طور متناوب از گردنبند طبی استفاده کنید. هنگام استفاده از بریس دستورالعمل‌های آن‌ها را به دقت دنبال کنید.
جمع‌بندی
بریس‌های گردن اغلب برای افرادی که پس از جراحی گردن بهبود می‌یابند یا با شرایط پایداری مانند اسپوندیلوز گردنی، آسیب شلاق و فتق دیسک مواجه هستند، مفید است. آن‌ها یک منبع مکمل در برنامه‌های درمانی هستند که اغلب شامل انواع مداخلات کم تهاجمی می‌شوند. این مداخلات اضافی اغلب شامل روش‌های پیشرفته، درمان‌های تزریقی، ارجاع به فیزیوتراپی و مدیریت دارو در صورت لزوم است. این رویکرد جامع برای مدیریت گردن درد، به بیماران کمک می‌کند تا حرکت و عملکرد خود را در فعالیت‌های روزانه خود به دست آورند.